Vergeten!!!

De geel oranje kliffen graaien besluiteloos naar de grillige golven van de Stille Oceaan. De Stille begroet al miljoenen jaren de Peruaanse kust door stukjes van haar onvergankelijke rotsen te knabbelen.

Ze wendt haar hoofd van de einder van de Stille naar de droge, gele bergen. De woestijnzon in haar ogen laat haar een dubbele knipoog knijpen. Een lome pelikaan vleugelt ons toe. Handverstrengeld knarsen wij met onze schoenen schelpfossielen van 14 miljoen jaar naar het heden.

Het is een plaats van ontzag, alsof de tijd al miljoenen jaren stil staat.

Ze kijkt me aan en lacht haar ondeugende plaaglachje. Terwijl ik haar voorhoofd bekus schittert ze als de zon op de Stille.
"Dit zou echt een plek zijn om nooit te vergeten. Een plaats waar eeuwigheid en roerigheid de stilte geluid geven. Een plek waar warm en koel zich innig mengen in verfrissende vlagen.
Een speciale plek. Voor een speciaal moment."

Woordeloos weten wij onze liefde bekrachtigd.
"Wat zou het bijzonderderder geweest zijn als ik ze niet vergeten had mee te nemen."

Ik houd haar even stevig vast. Eén seconde die miljoenen jaren voortduurt. 
"Jah" plaagzucht ik haar terug. En we kussen.